Wie draagt de kroon: Dixie’s eerste dag in haar nieuwe thuis

Het was zover. De grote dag. Mijn mensen kwamen me ophalen. Mijn eerste vrouwtje zei dat het maar 500 meter lopen was naar mijn nieuwe huis. “Appeltje-eitje,” dacht ik nog stoer. Maar halverwege besloot ik dat royalty zich niet hoort in te spannen op zo’n belangrijke dag. Dus ging ik met mijn billen op de koude stoep zitten en weigerde nog verder te lopen. En het werkte, want het Vrouwtje besloot me naar huis te dragen. Want laten we eerlijk zijn: een prinses hoort gedragen te worden op weg naar haar paleis.

Eenmaal aangekomen in mijn nieuwe koninkrijk, moest ik alles ontdekken. Nieuwe geuren, nieuwe geluiden, nieuwe mensen… en géén kranten op de vloer. Ik dacht nog slim te zijn en zette snel een geurvlagje uit. Blijkt dat dat dus niet de bedoeling is. Geen troonzaal in huis, blijkbaar. Gelukkig lieten ze me zien waar ik wél mag plassen — buiten, op een speciaal stukje aarde. Nou ja, als dat de regels zijn, dan houd ik me er voorlopig maar aan. Ik weet nog niet of ik dat altijd zo ga doen, hoor.

En toen kwam het moment waar ik echt op had gewacht: eten! Mijn eerste maaltijd in mijn nieuwe huis. Ik dook erin alsof ik nooit eerder gegeten had — logisch, ik had zo’n verhuizing te verwerken. Maar toen… stopte de man van de mensen ineens zijn hand in mijn etensbak. Hallo? Wat doe jij nou? Eerst dacht ik nog: dit is mijn eten, blijf met je handen van mijn bord. Maar ik merkte dat hij iets van me wilde. Telkens als hij zijn hand erin deed en ik stopte met eten, keek hij tevreden en kreeg ik een aai over mijn bol. Uiteindelijk snapte ik het: ik moest laten zien dat ik netjes kon wachten tot hij zei dat ik weer verder mocht.

Tja, als dát het spelletje is… prima. Als ik daarna gewoon weer mag eten, dan speel ik wel mee. Deal.

In de woonkamer stond ook een raar groot hok. Het rook naar honden, maar dan nieuw. Ze zeiden dat ik daarin mocht slapen. Oké, prima, dacht ik. Zacht mandje, beetje luxe zelfs. Maar toen deden ze ineens het deurtje dicht. Pardon? Dus ik besloot maar te piepen. Subtiel in het begin — ik ben een dame — maar mijn gepiep klinkt echt véél indrukwekkender in het holst van de nacht. Vond ik. Zij blijkbaar iets minder. Ze werden er een klein beetje boos om. Of nou ja, ze zuchtten vooral veel en mompelden iets over “volhouden” en “rustig negeren.” Onbeleefd, als je het mij vraagt.

Maar het werd pas echt ingewikkeld toen ik hém ontmoette. De kleine mens. Niet écht klein, maar kleiner dan de rest. Snel, luid, en met een energie die zelfs Kibo en Chuck zou laten duizelen. En toen vroeg ik me af: sta jij boven mij in rang, kleine mens? Dat kan toch niet? Wie draagt hier eigenlijk de kroon?

We hadden even een momentje. Een soort machtsstrijd. Hij wilde mij knuffelen wanneer híj dat wilde, ik wilde ruimte wanneer ík dat wilde. Maar goed, ik ben een Ridgeback, geen schoothondje. We zouden er vast wel samen uitkomen — zolang hij maar snapt wie hier de kroon draagt… 🐾👑

Dus ja, het was veel. Nieuwe geuren, nieuwe regels, een kleine mens die z’n plek nog moet leren kennen (ik geef hem een week of twee), en een groot hok met een deurtje dat zomaar dicht kan — alsof ík opgesloten kan worden. Maar goed, als dit mijn nieuwe paleis is, dan kan ik daar wel mee leven. Het heeft personeel, een tuin, een eigen eetzaal, en blijkbaar ook nachtelijk geluidssysteem (ikzelf). Zolang ze maar niet vergeten dat ik de prinses ben. En als ze dat toch vergeten? Geen zorgen, ik piep ze er ’s nachts wel even aan.

Volgende keer: het vrouwtje gaat ineens werken. Gaat ze me dan alleen laten? In mijn eigen paleis, ja, maar toch. Of ik dat zomaar accepteer? We zullen zien…
Wordt vervolgd dus! 🐾 🛏️🐕