Prinses in de motorzaak

motorzaak, dixie, blog, oppas, rhodesian ridgeback, ridgeback

De Motorzaak

Oftewel: hoe ik een tweede koninkrijk kreeg 🏍️👑

Ja, wat zal ik jullie vertellen over de motorzaak? Ik snap het hoor — een Ridgeback tussen de ruige motoren klinkt misschien wat ongebruikelijk. Maar geloof me, motoren (en vooral de motorzaak) hebben een belangrijke rol in mijn koninklijke leven gespeeld.

Hoe dat zo kwam? Nou, het vrouwtje moest gaan werken. Prima, dacht ik nog, veel succes… maar eh — wat gebeurt er dan met mij? Laat je mij zomaar achter in mijn paleis? Alleen? Kan ik dat wel? Of zal ik dan — ik noem maar wat — de boel vakkundig verbouwen?

Maar mijn mensen hadden natuurlijk een plan B. Of beter gezegd: Plan Ome John.

Ik had Ome John al eens ontmoet. Aardige vent. Rook een beetje naar olie en hondenkoekjes — topcombinatie. Hij had beloofd dat hij elke ochtend op me zou passen als het vrouwtje ging werken. In zijn winkel. De motorzaak. En ineens had ik er een tweede hofhouding bij. Geen fluwelen kussens, maar wel de geur van benzine, het gebrom van motoren en mensen die allemaal even naar mij kwamen kijken.

Dat bewonderen kon ik wel waarderen, hoor. Al moet ik zeggen: zomaar aaien is niet de bedoeling. Ik ben Dixie. Geen polonaise aan mijn lijf. Dus wie mij wilde benaderen, deed dat netjes: eerst even laten snuffelen, dan een hoffelijke buiging, en dán overwoog ik pas of ik mijn koninklijke goedkeuring zou geven.

’s Ochtends liep het vrouwtje eerst een rondje met me. Even de benen strekken, geurvlaggen verversen — een waardig ochtendritueel (wel een tikkeltje vroeg, maar soit). Daarna bracht ze me bij John en vertrok zij naar haar werk. En ik? Ik ook. Aan het werk. Aan mijn sociale vaardigheden.

En ik leerde dingen. Bijvoorbeeld over motoren.
Motoren zijn eigenlijk net honden. Ze hebben poten (nou ja, wielen), ze staan buiten als ze nat zijn of niet meer werken, ze maken lawaai, en mensen praten tegen ze alsof ze luisteren. Alleen… ze kwispelen niet. En ze hebben geen vacht. Zielig eigenlijk.

’s Middags kwam het vrouwtje me weer ophalen. Tegen die tijd was ik zo moe van al dat koninklijke waarnemen dat ik thuis drie middagen op rij in mijn eigen hut kroop. Heerlijke dutjes, zeg ik je. Soms droomde ik zelfs over racende motoren en knapperige koekjes.

Tot die ene dag.
Het vrouwtje kwam me halen. Ze liep de zaak binnen… en vond ons niet. Geen John. Geen Dixie. Tot ze achter de toonbank keek. En daar lagen we: Ome John onder het bureau, ik in mijn mandje ernaast. Allebei in diepe, snurkende slaap. Koninklijke siësta’s, zullen we maar zeggen. Ze hebben er nog hartelijk om gelachen.

met casper in de motorzaak, ridgeback

Volgende keer…
Ik mag mee in de auto! Eerst een beetje spannend — waar gáán we heen? Maar dan ontmoet ik DJ, een Ridgeback met stijl, energie en een neus voor avontuur. Misschien wordt dit wel mijn eerste officiële hofvriend. 🐾🚗🐕

lazydog avatar

Leave A Comment