Waar het begon…

Dixie en Kibo , Rhodesian Ridgeback, Ridgeback, Pronkrug

Hallo vanuit de hondenhemel!

Nou, ik kan je vertellen: ik ben hier boven even goed gaan zitten na alle reacties op mijn vorige blog. Beduusd? Ja, een beetje. Gecharmeerd? Absoluut! En geloof me, ik heb écht ieder hondje dat genoemd werd persoonlijk opgezocht en de groetjes gedaan. Dat werd een gezellig boel hier – een soort hemels hondenfeest, inclusief enthousiast kwispelen en een overdosis blije blaffen. De buren (lees: engelen) waren minder gecharmeerd, maar ach, je kunt niet iedereen tevreden houden.

Maar ik heb beloofd mijn herinneringen te delen, dus dat ga ik ook doen.
Zal ik gewoon bij het begin beginnen? Bij mama Rana en mijn eerste mensen?

Van nestgenoot tot levensgenieter

Mijn moeder heet Rana en mijn vader Kanero – en geloof het of niet, we hadden ook nog officiële namen die blijkbaar belangrijk zijn op papier. Waarom? Geen idee, ik had het druk met leukere dingen, zoals achter staarten aanzitten en strategisch dutjes plannen.

Ik ben er eentje van een elftal – jawel, een volwaardig voetbalteam aan pups. En als je denkt dat mensen het druk hebben met een paar kinderen, probeer dan eens elf kleine viervoeters te managen. Respect voor onze eerste mensen, die het toch maar mooi hebben overleefd.

Mijn broertjes en zusjes heten Kong, Atari, Kibo, Themba, Chuck, Reba, Micky, Ethana, Hazika en Kitoto. Ja, ik weet het, het klinkt als een mix tussen een gameconsole en een internationale ontdekkingsreis. Kitoto was het kleintje van de elf. Een klein broertje met een leeuwenhart: de meesten dachten dat hij het niet zou halen, maar deze champ is blijven leven en heeft ook de respectabele leeftijd van 10,5 jaar oud gehaald!

Van mijn zusjes heb ik alleen Micky later mogen meemaken. Het was nog even spannend of Micky of ik naar mijn mensen zou gaan, maar dat is gelukkig goedgekomen. Mijn mensen hadden hun oog op mij laten vallen (uiteraard, ik ben tenslotte onweerstaanbaar), en gelukkig was dat gevoel wederzijds. En bij Micky bleek dat ook zo te zijn. Alles kwam dus gewoon op zijn hondenpootjes terecht. Je moet er dus gewoon vertrouwen in hebben.

Eerste avonturen: struikelen en snacken

Er zijn veel foto’s van ons uit die tijd, want onze eerste mensen waren verzot op hun camera. En ja, als ik nu terugkijk, moet ik hard lachen. Vooral die eerste keer buiten! Onze pootjes waren nog niet helemaal berekend op gras, stenen, takken en – nou ja – eigenlijk alles. We struikelden over onze eigen poten, elkaar en willekeurige luchtmoleculen. Pure slapstick.

De Grote Stalontdekking

Nu ik toch herinneringen ophaal, moet ik jullie iets vertellen over die keer dat we per ongeluk (nou ja, laten we zeggen: per ongeluk met een vleugje opzet) de paardenstal betraden.

Het begon allemaal met een geur. Een heerlijke, mysterieuze geur die door de lucht zweefde en recht onze nieuwsgierige puppyneusjes in werd geblazen. We hadden al vaker rond de stal gespeeld, maar onze mensen hielden ons altijd goed in de gaten. Toch hadden we die dag geluk. De deur stond op een kier. Een hele kleine kier, maar hé, wij waren klein genoeg om erdoorheen te glippen.

Kibo was de eerste die de sprong waagde. Hij duwde zijn snuit tegen de deur en floep—weg was hij! Ik keek mijn broertjes en zusjes aan en zonder woorden wisten we allemaal wat ons te doen stond: AVONTUUR! Eén voor één wurmden we ons naar binnen, tot we opeens midden in de stal stonden. En daar waren ze: de reusachtige viervoeters die mijn mensen ‘paarden’ noemden.

Voor een paar seconden stonden we als versteend. Waren ze vriendelijk? Zouden ze ons opeten? (Oké, misschien overdreef ik een beetje, maar ze wáren echt enorm.) Kong was de dapperste van ons allemaal. Hij stapte voorzichtig naar voren en snuffelde aan een van die gigantische poten. Het paard snoof terug, een luid geluid dat ons allemaal deed opspringen als kikkers in een modderpoel.

En toen—de chaos. Kitoto schoot onder een hooibaal door en verdween in een hoek. Atari struikelde over een touw en liet een voerbak kantelen, wat een regen van haver veroorzaakte. Themba probeerde een speelse blaf in te houden, maar het kwam eruit als een schattig, nerveus piepje. En ik? Nou, ik was vooral bezig met het analyseren van de meest logische ontsnappingsroute. Want ik vond die ‘paarden’ wel héél erg groot!

Net op dat moment klonk er een stem van buiten. “Waar zijn de pups nou weer gebleven?” Oeps. Dat was het teken om te vertrekken. We duwden, wurmden en krioelden naar de uitgang, maar niet voordat Kibo nog snel een verdwaalde wortel meegriste als trofee.

Toen onze mensen ons ontdekten, zaten we weer keurig buiten, alsof we nooit in die stal waren geweest. Maar de stukjes stro in onze vacht en Kibo’s verdachte wortel verraadden ons. “Jullie zijn in de stal geweest, hè?” zei ons vrouwmens Cindy. We keken zo onschuldig mogelijk. Gelukkig zijn puppyogen een krachtig wapen—ze lachte en schudde haar hoofd. “Ondeugden.”

Missie geslaagd.

Nou, dat was deel één van mijn herinneringen! Volgende keer vertel ik meer over mijn grote vriend Kibo en nog wat andere hondenavonturen. Tot dan, en geef je hond een extra aai van mij!

Foto’s zijn van diverse fotografen, waaronder J. Soffers Fotografie, gemaakt op Van de Ridgebackhoeve in Ossendrecht. 

lazydog avatar

6 reacties

  1. Marcel maart 24, 2025 at 5:22 pm - Reply

    Zo mooi Dixie, het maakt mij wel heel emotioneel maarik lees heel graag jou blog met alle avonturen. Geef ons kibo maar een knuffel en hou hem in de gaten met zijn streken.. jij en kibo waren voor ons heel bijzonder ♥️

  2. Vangroenderbeek Joelle maart 24, 2025 at 10:09 pm - Reply

    Prachtig mooi

  3. Els maart 25, 2025 at 7:04 am - Reply

    Ontzettend leuk dit

Leave A Comment