Mijn naam is Dixie

Ik ben Dixie… ja DE Dixie, de hond van deze blog, de mascotte en maRRkante persoonlijkheid van deze shop. MaRRkant zegt u? Jazeker, en wel met dubbel RR, want als Rhodesian Ridgeback doe je alles vaak nét even anders. Ik Dixie, doe dingen dus ook anders. Zoals verwacht… of niet?
Laat mij jou een voorbeeld geven….
Ken je die brieven die mensen aan elkaar schrijven en die beginnen met… als je dit leest, ben ik er niet meer…
Dat geldt dus ook voor mij. Want ik ben er niet meer. Althans… niet lichamelijk, maar de herinneringen die ik samen met mijn mensen heb gemaakt nog wel!! En geloof me: dat zijn sterke en mooie herinneringen, die ik deel met mijn vrouwtje en baasje. Het zijn leuke, mooie, ontroerende, verdrietige, liefdevolle of vreemde, maar ook gekke herinneringen. Ik heb ze allemaal bewaard en vanachter de regenboog en in de hondenhemel ga ik ze regelmatig delen in deze blog. Met iedereen die ze wil lezen.
Bijvoorbeeld waarom deze shop een eerbetoon aan mij is en waarom ik de mooiste was en de allerliefste, en de grappigste, beste, slimste, intelligentste… en oh ja de meest bescheiden natuurlijk! (Bescheidenheid sieRRt de Ridgeback!). Of waarom ik in al mijn wijsheid en volle overtuiging besloot dat wandelen tijdens onze vakanties helemaal niet zo nodig was. Het was tenslotte ook MIJN vakantie! Of de tijden dat jullie knuffels leken te stranden op onbegrip… ja dat klopt… knuffelen wilde ik wel, maar op mijn tijd en mijn voorwaarden… ik was wel een Ridgeback-dame natuurlijk!
Ja, je leest het goed… was… dat is verleden tijd. Spijtig dat wij Ridgebacks – of honden in het algemeen – geen heel mensenleven mee kunnen gaan, maar de fabrieksinstellingen van honden zijn nu eenmaal anders dan die van de mensen. Maar ik ben niet weg, je ziet mij alleen niet meer. Ik ben er nog… in elke pootafdruk, in elke gemiste knuffel, elk onverklaarbaar pluk hondenhaar dat je af en toe nog tegenkomt.
En in deze blog natuurlijk. Want mooie herinneringen moeten worden gedeeld. Dus blijf lezen, blijf lachen, denk aan mij, en praat tegen me. Ik hoor je, altijd.
Poot van hierboven,
Dixie

Hallo lieve Dixie. Leuk om je te leren kennen. Waar je nu bent zijn ook mijn 2 RR vrienden. Ze heten Rhody en Oscar en misschien heb je ze al leren kennen. Jouw mensen zullen jou heel erg missen net zoals wij onze schatten missen. Ik hoop dat jullie daar veel plezier hebben samen en nog vaak aan de tijd denken dat je hier was bij jullie mensen. Eens komen we weer allemaal samen. Tot die tijd leef je door in de harten van jouw mensen..
Dat doet ze zeker, Marja. Dank je wel voor je reactie!
Mooi om je verhaal te lezen Dixie, spijtig dat jullie niet zo oud worden als de mensen. Gelukkig mocht je bij een hele lieve mensen wonen.
Dikke kus van Cobus xx
Dikke kus van Dixie terug Cobus
Hallo Dixie en je mensjes want het blijven je mensjes waar je ook bent nu. Ik kijk uit naar je verhalen. De woorden die hier al staan doen me zo aan mijn kalita girl denken, ze is daar ergens achter de regenboog brug bij je. Het gemis blijft het wordt minder scherp en draagbaar en de dankbaarheid stijgt met de dag als je dan denkt, wou dit doet pijn maar wat een geluk dat we onze rr bij ons hadden en we zoveel konden delen en beleven. Als de liefde groot is is de pijn bij verlies ook groot. En dan is schrijven ✍️ mooi, ook je deelt je verdriet met andere waardoor het lichter kan gaan wegen. En je helpt erdoor andere vast ook ergens met hun omgaan met verdriet. Bedankt en ik lees mee.
Wat een lieve woorden, dank je wel, Joelle. Ja voor mijn mensje is schrijven een uitlaatklep, dus ik zeg ook dat ze ermee door moet gaan. Ik heb nog genoeg te vertellen! ;)
Lief zusje,
Dank je wel voor je mooie woorden. We delen zoveel, niet alleen in wie we zijn, maar ook in hoe we voelen en denken. Ik kijk ernaar uit om jouw verhalen te horen en samen onze mooie momenten te delen.
Weet dat ik aan je denk, en ook al is het niet altijd makkelijk, je bent niet alleen. Ik geniet nog even hier, al gaat het mij ook niet meer zo makkelijk, maar ik hou nog even vol. Hou vol, lieve zus, en tot snel.
Hey Chuckie, broertje! Dank je wel. Ik ben hier inderdaad niet alleen. De meeste broers en zusjes zijn bij me en we spelen wat af. Maar bij de mensen was het ook wel heel erg fijn, dus blijf jij nog maar even daar! Poot van je zus!
Super leuk om te lezen succes 🍀
Dank je wel, Pauline!
Och lieve mooie dixie,wat een verdriet zal er geweest zijn om jou te moeten missen de allergrootste fabrieksfout die gemaakt is honden zouden minstens 30 jaar moeten kunnen woworde.maar wat leuk dat we hier kunnen lezen van jou avonturen wil hetzeker graag volgen enne poot van Mara
Dank je wel Mara (en Els)! Daar hadden ze inderdaad beter over moeten nadenken toen ze ons maakten… maar mijn mensen laten het weten als er een nieuwe blog is, dus dan kun je meelezen. Poot van Dixie.